कविता: मसानघाट सेरोफेरो ।।

एक हुल चराहरु

तारेभिरको उचाई छिचोल्दै

बर्खे बतासको वेगसित

ओरालो लाग्दा

धुम्म आकाशमा

जोरी खेल्ने गिद्दहरु

झम्टन खोज्छन्

तर निर्भिक चराहरु

 बादलको बाटो बढार्दै

बेँसी झरेकै हुन्छन्

किनकी

गाउँले मझेरी पुगेर

सुन्नु छ उनिहरुलाई

कसैको मृत्‍युको खबर ।।

यो युगौं युगको कथा हो

यहाँ मान्छे मरिरहन्छन्

र चराहरु दौडिरहन्छन्

कयौँ रुन्छन्

कयौँ हाँस्छन्

उता एकलासमा

मसानघाट पर्खिरहन्छ

उ सधैं नै पर्खन्छ 

घाममा/पानीमा

आँधीमा/हुरीमा

बेलाबखत मलामी आउँछन्

र झस्काउँछन्

दुई तीन घण्टे कर्मकान्ड सकिन्छ

अनि मसानघाट

बिचरा फेरि एक्लै हुन्छ ।।

सुसाएको खोला

अँगार ओढेका बकुल्लाको बथान

ठुटे बाँसहरु

लेउ भिरेका ढुंगाको जमात

साथ दिन खोज्छन्

तर कसैको परवाह गर्दैन मसानघाट

किनकी ति सबै स्वार्थी हुन्छन्

त्यसैले उ एक्लै रमाउँछ

फगत उस्को सानो आँगनमा

मलामी नाटक मन्चित नभए

किनकी 

कसैको विधी पूरा गर्न

उ हरेकचोटि डढ्नुपर्छ ।।

यहाँ मर्ने मार्ने खेल चलिरहन्छ

सबै त्यहीँ पुग्छन्

खरानी हुन्छन्

उड्छन्

सकिन्छन्

पुस्ताहरु फेरिन्छन्

अनि युगहरुले

एक अर्को गर्दै

काँचुली फेर्छन्

तर मसानघाट

अडिग रहन्छ

अटल रहन्छ

र त सधैं अमर रहन्छ

त्यसैले त यहाँ 

मान्छेहरु मर्छन्

मसानघाट कहिल्यै मर्दैन ।।