कविता: यस्तै छ काठमाडौं ।।

सखारै उदाउने

नगरकोटे सुर्यले

हरेक दैलो झिल्मिल्याउँछ

हाम्रो राजधानीको

यहाँ पात्रोहरु पल्टन्छन्

दिन,महिना अनि वर्ष गर्दै

तर परिवेश, एउटै रहन्छ

त्यही रोएको वागमती

कुँजिएको रानीपोखरी

जेलिएको रत्नपार्क

अनि,पोसिएको सिंहदरबार

वश यस्तै छ साथी

तिम्रो मेरो उसको

यो हाम्रो काठमाडौं  । ।

सडकपेटीको निद्रापछी

झुत्रे आङका

भरियाहरुको ताँतीसँगै

उठ्छ कालीमाटी

भारी भिर्ने

ति मलिन अनुहारमा

म रामेछापका पिडा देख्छु

दोलखाका व्यथा नियाल्छु

पसिनाको लर्को उछिन्दै

आँसु चुहिन्छ

म नि:शब्द हुन्छु

अनि, छेवै बाट

ए. सी. को हावा लेप्दै

सरकारी पजेरो कुद्छ

समानका नारा, कागजमै  थन्किन्छन्

खै,ठुलाको कि सानाको

विचित्र पानाको

अजिव छ काठमाडौं ।।

यहाँ दिनदिनै

ओहोदाको प्रमाणपत्र बुझिन्छ

जलपान हुन्छ

रात्रीभोज चल्छ

कुना ढुक्ने

भरौटेहरुको खल्ती

पेश्कीले भरिन्छन्

रेडियो र टि. भी.ले 

यस्तो र उस्तो फुक्छन्

अनि बालुवाटार

महलमा बसेर

जनताका दिमागमा

बालुवाकै घर बनाउँछ

बालुवाकै पुल बनाउँछ

सरकारी खर्च भन्दै

राष्ट्र बैंक लुटिन्छ

महंगो कथाहरु बोक्छ

तैपनि, नाथे

सस्तो छ काठमाडौं ।।

रुकुमका आँखाहरु 

यतै अडिन्छन्

जनकपुरे कानहरु

यतै तेर्सिन्छन्

मनाङका बस्तीहरु

सपना देख्छन्

तर काठमाडौं

न कतै हेर्छ

न कतै सुन्छ

मिठो मिठो बोल्छ

यही चलन

चलेकै छ

देश जलनले

जलेकै छ

हिजो नि उस्तै थ्यो

आज उस्तै छ

भोली उस्तै हुन्छ

घण्टाघरे घडी घुमिरहन्छ

के गर्छौ साथी

यस्तै छ काठमाडौं ।।