म,बाल्यकाल र मेरो स्कूल ।।

जिवनको २५ औं वसन्त सित रमाईरहँदा म अझै पनि घरि घरि त्यही बाल्यकाल सम्झन्छु जून बेला म हिलाम्मे कपडा भिरेर स्कुल तिर दौडन्थेँ।अझ सुरु सुरुका दिनहरुमा त स्कुल शब्द सुन्दा नै बारीका कान्लाहरु तिर लुक्न जान्थेँ ताकि म पढ्न जान नपरोस्।छाना चुहिने अनि कर्सा देखी रसाउने भित्तो ले हाम्रो कक्षाकोठाहरु सानोतिनो दह नै हुन्थे।भिजेका सुकुलहरुमा बसेर पढ्दाको त्यो बाल्यकाल सम्झँदा लाग्छ कि म अहिले अर्कै जन्म बाँचिरहेछु।घडी आफ्नै रफ्तारमा घुमीरहन्थ्यो अनि म चाँही घर जाने स्कुले घन्टी कुरेर बस्थेँ।कती पटक त दौडँदा भर्‍याङ देखी लडेर घाऊ पनि लाग्थ्यो।नाङ्ले पसलको पुस्टकारी,बरफ देखी लिएर खान हुने र नहुने सबै चिज मा आँखाहरु पुगेकै हुन्थे।दिनहरु बित्दै गए अनी महिना वर्ष हुँदै एक अनी अर्को गर्दै परिक्षाहरु आए अनी गए।नतिजा आउने दिन बार्दलीमा बसेका शिक्षकको हरुको ताँती किन हो किन डरलाग्दो देखिन्थ्यो।कालो न निलो अनुहार अनी थरथर काँपेको शरीर बिच प्रथम भएको भनेर सुन्दा सारा संसार नै जिते जसरी घोडाको वेगले घरतिर दौडन्थेँ।पुरस्कार स्वरूप पाएको कापी कलम कती बाटैमा खस्थे त कती कता तिर अल्झेर घरसम्म आईपुग्थे।कक्षा ५ देखी माथी वार्षिक अनी अर्धवार्षिक परिक्षाहरुमा प्रथम,दोस्रा र तेस्रा हुने छात्रछात्रा लाई प्रोत्साहन स्वरूप प्रदान गरिने "गाउँ स्कूल कलेज छात्रवृती आयोजना" अन्तर्गत पाईने नगद पुरस्कार अनी प्रमाणपत्र को लागी पनि मेहेनत जारी रहन्थ्यो।स्कुले जीवनको अधिकांश नतिजाहरुमा 'स्कूल प्रथम' स्वरूप प्रदान गरिने छुट्टै प्रमाणपत्र अनी नगद राशी लिन मञ्च मा जाँदा गर्वले मन प्रफुल्ल हुन्थ्यो।बुवा अनी आमाको खुसीको त कुरै नगरौं।डा. शुद्द एस. रौनियारको संयोजकत्वमा विभिन्न दाताहरुको सहयोगमा प्रदान गरिने त्यो पुरस्कार योजना आफैँमा अनुकरणिय थियो।यी र यस्तै समयको खुड्किलाहरु पार गर्दै एस.एल.सी. सम्मको अध्ययनमा बिताएको त्यो हरेक पल मेरो जिवनको एउटा स्वर्णिम कालखण्ड थियो जस्को महत्व जिवन जिउँदै गएपछी बुझिँदोरहेछ।अझ रमाईलो प्रसंग त एस.एल.सी. परिक्षाको नतिजा आउँदाको थियो।तत्कालिन समयमा फेरिएको नयाँ पाठ्यक्रम अनुसार परिक्षा दिने म सहित ११ जना साथी हरु थियौं।नतिजा आयो र गोरखापत्रको एउटा कुनामा प्रथम श्रेणीको हरफ तिर मेरो 'सिम्बोल नम्बर' अड्किएको थियो र उत्तिर्ण हुने म एकजना मात्र थिएँ।उच्च शिक्षाको क्रममा पोखरा,काठमाण्डौं हुँदै आज सात समुन्द्र पारीको यो भुगोल सम्म आईपुग्दा लाग्छ,मैले ति सबै सम्झनाहरु धेरै पर छोडेर आईसकेको छु जहाँ अब म कहिल्यै पुग्न सक्दिन।
र अन्तमा एउटा वाचा गर्दछु कि केही वर्ष भित्रै श्री कृष्ण मा. वी. बाट एस एल सी परिक्षामा उच्च अंक ल्याउने छात्र /छात्रालाई "दिपज्योती छात्रवृती आयोजना" नामक अक्षयकोष स्थापना गरी पुरस्कार प्रदान गर्ने व्यवस्था मिलाउने छु।
श्री कृष्ण मा. वी., तिमीलाई दूर दूर देखीको एउटा पराई बस्ती देखी लाख लाख सम्झना।।


प्रदीप चापागाईं
स्नातक (सिभील इन्जिनियरीङ)
युनिभर्सीटी अफ टेक्नोलोजी,सिड्नी,अष्ट्रेलिया

(पुनश्च : यो रचना २०६७ चैत्र १ गते स्वर्ण जयन्ती मनाउन लागेको मेरो स्कूलको प्रकाशोन्मुख स्मारिका को लागि  मैले लेखेको लेख हो ।)